(ur. 9 marca 1568 w Castiglione delle Stiviere koło Mantui w Lombardii, zm. 21 czerwca 1591 w Rzymie) – jeden z najmłodszych kanonizowanych jezuitów, obok św. Stanisława Kostki i św. Jana Berchmansa, święty Kościoła katolickiego.

Pochodził z książęcej rodziny. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii (na dworze króla Filipa II). Wbrew woli rodziny wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1585 roku rozpoczął nowicjat. Zmarł nie doczekawszy święceń w wieku 23 lat, opiekując się chorymi w czasie panowania dżumy w Rzymie.

Jest patronem studentów. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci.

W ikonografii przedstawiany jest w habicie jezuickim, białej komży z szerokimi rękawami bez szlaków. Jego atrybutami są krzyż, białe lilie, mitra książęca i trupia czaszka, a świętem liturgicznym – 21 czerwca.

W Polsce, na Górnym Śląsku, popularnością cieszyły się młodzieżowe towarzystwa pod jego patronatem, zwane Alojzjanami.

​